Emile Jaensch

Op 15 februari 2016 trad ik aan als burgemeester van Oegstgeest. Iedere dag ga ik met plezier aan de slag voor de gemeenschap en gemeente. De tijd is omgevlogen in de afgelopen vijfenhalf jaar.

Er is behoorlijk wat gebeurd in die periode; persoonlijk mijn verhuizing, verkiezingen, enorme ontwikkeling van Nieuw Rhijngeest, de inburgering van vele statushouders, komst van tientallen nieuwe bedrijven in De Boeg en het BioSciencePark, de verandering van de organisatie, de positie in de regio en natuurlijk de impact van het Corona-virus. Het waren intensieve jaren, en heel mooie jaren. Vera en ik zijn gaan houden van Oegstgeest en haar bewoners.

Ik zet me met veel plezier en toewijding in voor ons prachtige dorp. En ik wil daar ook graag mee doorgaan. Ik ambieer dan ook een tweede ambtstermijn. Ik hoop dat de raad mij later dit jaar het vertrouwen geeft om aan een tweede periode te mogen beginnen.

Ik heb iets met eilanden. Bij voorkeur reis ik er naar toe per boot. Tas pakken. Op tijd vertrekken naar de haven. Dan in de rij staan. Dat gedoe heb ik er graag voor over. En op de boot begint het eilandgevoel. Het trekt me omdat het lijkt of de natuur en cultuur op een stuk land in de zee, net wat beter bewaard is gebleven.

Één eiland staat boven aan mijn lijstje. Ik heb het al vaak op de kaart begerig aanschouwd. Ik heb met het blote oog gezien vanaf de Balg op de oostpunt van Schiermonnikoog en het Groninger Wad bij Usquert. Maar ik heb het nooit betreden; het inmiddels onbewoonde Rottumerplaat. Dat is het laatste stukje Nederland voordat de Duitse Waddeneilanden beginnen met Borkum. Eigenlijk zijn het twee zandplaten met wat duintjes er op; Rottumerplaat en Rottumeroog. 

Op een van die hogere stukken op de plaat staat een vogelkijkhut en een stenen huis. Ik weet precies hoeveel kamers het heeft, hoe het meubilair er uit ziet, waar de keuken ligt. Ik heb het allemaal al een keer gelezen. Net zoals dat ik tot me nam dat ook deze puist in de oorlog bezet was. En dat er meer dan honderd Duitsers waren ingekwartierd. 

Na afloop van de bezetting is het nog een tijdje permanent bewoond geweest door de eilandvoogd. Maar daarna werd de natuur de baas en mocht het enkel voor onderzoek worden bezocht. Wolkers en Bomans waren in 1971 de uitzondering op de regel dat het niet voor ‘gewoon’ publiek toegankelijk is. 

Het is nu verboden gebied. En wat ontoegankelijk is dat wint aan aantrekkingskracht. Zoals een onbereikbare liefde. Het is mijn verlangen naar ongereptheid. Het is ook een beetje een vlucht uit de werkelijkheid. Rottumerplaat vertolkt dat voor mij perfect.

Kloosters en pakhuizen zijn er gebouwd. Er reed zelfs een treintje. Later kwam er het huis voor de eilandvoogd met zijn karakteristieke tegelpaadje en een tuin met de dikste preien van Groningen. En toen die vertrok werden een houten vogelwachtershuis en gemetselde barakken gebouwd, voor de opzichters en vogeltellers. Ze zijn allemaal verdwenen. De zee neemt, de zee geeft, en zo schuift het waddeneiland langzaam naar het oosten op.

Nu de mens zijn handen van Rottumerplaat heeft afgetrokken en de natuur vrij spel heeft, wandelt het zijn ondergang tegemoet in een zeegeul. In 2014 zijn de laatste menselijke resten weggehaald vlak voordat een vloed het zou meenemen. Er is dus niks van de cultuur waar ik nog oprecht naar kan verlangen.

Nu staat er alleen nog maar een plastic iglo die zelfs niet met een verrekijker is te zien. Toch wil ik het stukje land op zee, met eigen ogen zien. 

Me melden als vogelaar bij Staatsbosbeheer, die hebben het eiland nu in bezit, zou een tikkeltje verwaand zijn. Aan mij is geen ornitholoog verloren gegaan. Ik heb het nog geprobeerd als kind bij de Jeugdvogelwacht op Schouwen-Duiveland. We leerden gevleugelde vrienden herkennen aan hun lokroep en uitwerpselen. Maar toen de verleiding kwam om te gaan judoën ben ik mijn kijker uit het oog verloren. En ook toen het judo al snel ophield bleven de vogels uit beeld. 

Blijft het dan bij een droom? Er is nog een muizengaatje. Al sinds 1991 zet de Stichting Vrienden van Rottumeroog en Rottumerplaat zich in voor het behoud van beide eilanden. En naast lezingen en de uitgifte van een blad, organiseren de vrienden opruimdagen. En laten die dagen nou juist op mijn droomeiland zijn. 

Ik heb al een beetje ervaring op kunnen doen met zwerfafval prikken in Oegstgeest. Dat moet toch ook wel lukken op zo’n zandplaat? Ik heb me daarom recent opgegeven als ‘Vriend van Rottum’. Wie weet komt het er nog eens van. We kunnen vrees ik niet met zijn allen op de boot naar het onbewoonde natuureiland. Maar wie ook van dromen over eilanden houdt wil ik het webadres natuurlijk niet onthouden:

NB Het is een halve eeuw geleden dat Jan Wolkers en Godfried Bomans de schier onbereikbare plaat bezochten. Vooral Wolkers was lyrisch. Staatsbosbeheer wil af van het avontuurlijke imago van bounty-eiland en geeft boswachters de ruimte om er in onopgesmukte termen, blogs over te schrijven. Zoals hier: https://www.boswachtersblog.nl/rottum/2021/07/27/50-jaar-later-omslag-in-denken/

Een schone buurt moet schoon blijven. Een jaar geleden was de straat bezaaid met mondkapjes. Inmiddels winnen de frisdrank- en bierblikken het weer van de blauwe kapjes.

Hoe ik dat weet? Ik ben sinds een half jaar Supporter van Schoon. Ik heb een stuk openbare ruimte geadopteerd in Oegstgeest. Iedere twee weken ga ik op pad om afval te prikken. Ga ook de strijd aan tegen zwerfafval en help de natuur een handje en word ook supporter van een opgeruimde straat: https://www.nederlandschoon.nl/supporter-van-schoon

Zojuist is bekend geworden dat de Neder-Germaanse Limes opgenomen wordt op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. Dat is fantastisch nieuws en geeft veel energie om dit erfgoed beter te tonen en beschermen.

De Limes is de noordgrens van het Romeinse Rijk. Het liep zo’n 2000 jaar geleden van de Nederlandse Rijn via de Donau tot aan de Zwarte Zee. In heel Europa dus. Langs deze grens bouwden men versterkingen en wegen om soldaten te kunnen verplaatsen. In de eerste eeuwen na Christus was de rivierdelta van de Rijn dus een populaire plek voor de Romeinen. Ze bouwden onder meer forten in Katwijk aan Zee, Valkenburg en Leiden (Roomburg).

[Lees meer…] overDe Romeinen zijn grenzeloos populair

We mogen weer. Althans er zijn veel minder beperkingen. We kunnen de grens over. Uit eten gaan. Musea bezoeken. En gasten thuis ontvangen. Geniet van de zomer. Die kan al dichtbij huis beginnen, zoals rondom het fraaie park van Kasteel Endegeest.

• 

Het is lente! Waar vinden we deze aankondiging van de Vier Seizoenen?

Afscheid nemen doet pijn. Maar een verlies van een WK-finale doet extra pijn. Voetbal is de belangrijkste bijzaak ter wereld voor veel mensen. Dat geldt ook voor mij. Toch kost het verlies van Spanje mij maximaal 1 slechte dag. Na het schrijven van dit stuk is het voorbij. Ik zal het uitleggen.

eerder gepubliceerd op 12 juli 2010

[Lees meer…] overNummer 18 forever

Naast al het nieuws over rellen in het land en het beteugelen van de coronacrisis sta ik stil vandaag bij een klein berichtje. Adrie Koster, trainer van voetbalclub Willem II, is ontslagen. Voor de meeste lezers iets om snel over heen te lezen. Niet voor mij.

Het was Adrie die mij enthousiast maakte voor het voetbal. Of eigenlijk zijn tante. Dat zit zo. Zij maakte schoon en verzorgde de lunch, op het kantoor van mijn vader in Zierikzee. In de schoolvakanties ging ik wel eens mee naar kantoor. Na het spelen in een afgelegen kamer, mocht ik na de lunch mee met mevrouw Annie Koster. Ze liet me thuis trots een plakboek zien.

[Lees meer…] overHerinneringen aan de flegmatieke spits uit Zierikzee