Emile Jaensch

Wie met de auto door het land tuft ziet op allerlei plekken (nog steeds) de Nederlandse vlag op zijn kop. Dat is zogenaamd een teken van protest, zoals tegen de coronamaatregelen en nu als steun voor boeren. Maar dat is geen excuus.

Er waren tijdens de Tweede Wereldoorlog talloze mensen die deze driekleur 5 jaar op zolder verborgen moesten houden, want zo belangrijk was –en is- dit symbool dat het bezit ervan toen strafbaar was. Ik zie het ook als een belediging voor militairen, medewerkers van brandweer en politie en alle anderen die in dienst van de Staat der Nederlanden hun leven waagden en nog wagen.

Vanmorgen zag ik de driekleur op zijn kop, op de Oegstgeesterweg in Rijnsburg. Hij was met touwtjes vastgemaakt aan de populieren langs het Oegstgeesterkanaal. In een aanpalende boot zag ik een man zitten. Ik vroeg hem of hij de vlag had opgehangen. Dat bevestigde hij.

Met bovengenoemde argumenten probeerde ik hem uit te leggen dat dit veel mensen kwetst. En ik vroeg hem om de vlag correct op te hangen of anders weg te halen. Hij was niet onder de indruk. De op deze wijze uitgesproken steun voor de boeren vond hij belangrijker.

Hij kreeg veel bijval, vertelde hij me. Het was al zijn derde vlag. Eerder zijn er al twee meegenomen, gaf de bootsman aan. Iedere keer brengen medestanders een nieuwe vlag en dan hangt hij hem weer op, op zijn kop. Ik snap wel dat die vlag dan weer wordt weggehaald…

Honderd kaarsjes mochten er vanochtend worden uitgeblazen in het Witte Huis in Oegstgeest. Mevrouw Beukenhorst ging er bij staan om me te begroeten. Dat toont hoe kwiek ze is. Mijn oude grootje werd 103, riep ze naar me. Waarmee ze zeggen wilde dat een eeuw, nog niet zo bijzonder is.

Nog regelmatig wandelt ze. Zonder rollator, voegt ze daar stellig aan toe. Onlangs was ze met een huisgenoot aan de wandel. Ze hadden een lekker bankje gevonden en zaten daar mooi. Ze genoten van het avondlicht. Maar toen het donker werd, werd men in het Witte Huis wat ongerust. Waar blijven de wandelende dames? Een kleine zoektocht in de omgeving leverde niks op. En vlak voordat men overwoog de politie in te schakelen, kwamen ze zich van geen kwaad bewust, binnen wandelen. Dat toont het eigenzinnige karakter van de eeuweling.

Ze is de smaakmaker in het huis, zo bleek uit de toespraken en zang. Iedereen krijgt van haar een bijnaam. En ondanks (of misschien wel dankzij) haar doofheid, heeft ze alles goed in de smiezen.

De geboren Haagse (meisjesnaam Van Rossum), studeerde rechten in Amsterdam. Voor de liefde verhuisde ze naar Rotterdam. Ze was de tweede vrouwelijke advocaat in die stad. Haar man overleed jong (in 1967). Ze was verantwoordelijk voor het opgroeien van haar drie kinderen.

Dieren nemen een speciale plek in, in haar leven. Ze kan zich helemaal in ze inleven. En toen de kinderen het huis uit waren nam ze een hondje, een kooikertje. Haar laatste hond, van hetzelfde ras, ging slapen een week voordat ze in Oegstgeest kwam wonen. Hier woont ze nu vijf jaar, met plezier.

Of ik weet wat een ‘Bramzijgertje’ is? Ze lachte er schalks bij. Ik moest het antwoord schuldig blijven. Zijn er lezers die het weten? Wellicht is het halen van deze mijlpaal voor mevrouw Beukenhorst niet zo bijzonder. Als mens is ze buitengewoon.

Waarde lezers,

Het is lente en het leven ontspringt. Dat vieren we ook deze dagen. Pasen is in de christelijke traditie het feest van de opstanding. Jezus overwon de dood en stond weer op. Er is kortom leven na de dood. Dat feest wordt in het seizoen gevierd, waarin nieuw leven ontspringt.

Dit ook de tijd van de uitvoering van de Matthäus-Passion van Bach. Traditiegetrouw wordt die op Goede Vrijdag uitgevoerd in de Leidse Pieterskerk en vele andere plaatsen.

In dit meesterstuk, komt het licht weer terug en beleven we de nieuwe geboorte van alles wat groeit en bloeit. Breng in gedachten een zonnetje in je hart en voel wat het licht en de warmte met je doen. Laat het lente worden van binnen.

Ik wens jullie passievolle paasdagen.

Emile Jaensch

Deze foto is van Goede Vrijdag 2017. In de Pieterskerk Leiden komt het zonlicht door de ramen bij het ‘Erbarme dich’ met droevige melodie van soloviool.

Ik bel aan en de dochter des huizes opent de deur. Ze stelt zich voor als Emmy. Achter haar zie ik een volle huiskamer. Ze is tevens de reden dat ik bij haar op bezoek ben. Dat zit zo.

Een paar weken geleden ging ze met een paar Amsterdamse studievrienden met een busje op pad richting Polen. Doel was om vluchtelingen uit Oekraïne een lift en onderdak aan te bieden in Nederland. Vier vluchtelingen, oma en dochter met twee kinderen, bracht ze mee naar haar ouderlijk huis in Oegstgeest. En zo zitten ze hier sinds twee weken van grote onbekenden tot inmiddels huisvrienden.

Ik ben deze week op pad bij gezinnen in ons dorp die mensen uit Oekraïne opvangen. De vluchtverhalen zijn aangrijpend, de taalbarriere soms enorm en de warmte die ik heb ervaren tussen tot voor kort vreemden van elkaar, is immens.

Leren fietsen in druk verkeer, de zee zien, Engelse les en een bankrekening openen, het zijn allemaal ervaringen die ik hoor bij mijn bezoeken.

Op het fornuis staat een grote pan met ‘borsjtsj’, de lokale bietensoep met rundvlees en kwak room erover. Ik mag een variant daarvan proeven. Ik bezocht bijna 3 decennia geleden Kiev en ik ging weer even terug in de tijd.

De vluchtelingen die ik ontmoet zijn allen dankbaar maar willen zo snel als mogelijk hun eigen kleren en eten kunnen kopen. De volwassenen zijn dus op zoek naar werk. En hun gastgezinnen helpen daarbij.

Als het Engels tekort schiet, wordt vertaald met de mobiele telefoon. Ik merk dat ook de Nederlandse jongeren inmiddels Oekraïnse woorden oppikken.

Er wonen inmiddels zo’n 90 vluchtelingen uit het land in ons dorp, waarvan zo’n 50 kinderen. Die gaan allemaal in Oegstgeest naar school. Op het Het Rijnlands Lyceum en de Daltonschool zijn zelfs speciale klassen voor hen ingericht.

Iedere woensdagavond komt een afvaardiging van bewoners van Oekraïense origine, vluchtelingen en hun gastgezinnen bij elkaar op een vast plek in het dorp. Dat gebeurt onder enthousiaste leiding van een vrijwilliger. Gisteren hebben ze eieren gedecoreerd, naar lokaal gebruik rondom de Paastijd. Dat was een dierbare avond.

Bij mijn bezoeken heb ik de families namens de gemeente bedankt voor hun belangeloze inzet. Het is hartverwarmend om te zien wat gastgezinnen kunnen betekenen om de oorlog een beetje te doen vergeten.

Als 12-jarige stond mijn oma met haar oudere zusters aan de kade om Belgische vluchtelingen op te vangen. De stroom kwam op gang tijdens het Beleg van Antwerpen door de Duitsers. Na de val op 9 en 10 oktober werd de stad massaal verlaten.

Tienduizenden ontredderden komen vanuit Breskens en Antwerpen via de Westerschelde op Walcheren aan land. Mijn oma woonachtig in Vlissingen, had opdracht gekregen van haar ouders om de gevluchte zuiderburen een slaapplaats bij hen thuis aan te bieden.

Als het maar geen ‘drinkebroers’ zijn, zouden haar ouders haar hebben meegegeven. En het verhaal gaat dat er ook gekeken werd of de ontheemden van dezelfde (Protestantse) kerk waren. Zou dat ingegeven zijn door het gegeven dat zij (en ik dus ook) afstamden van de Hugenoten? Deze Franse protestanten ontvluchtten ruim twee eeuwen daarvoor hun vaderland. Met tienduizenden zochten zij hun heil in Nederland. Mijn oma is eind vorige eeuw overleden. Ik kan het haar niet meer vragen.

Maar het moet in die oktoberdagen van 1914, hectisch zijn geweest. In dat jaar had Nederland 6,2 miljoen inwoners. Daar kwamen bijna een miljoen Belgen bij. Waarvan er naar schatting meer dan 400 duizend in Zeeland terechtkwamen. Een groot deel blijft in Zeeuws-Vlaanderen. Vlissingen verdrievoudigde van bevolking in het eerste oorlogsjaar.

De meer gefortuneerde Belgen streken neer in hotels of huurden kamers. Voor de meeste Belgen was er nauwelijks sprake van fatsoenlijke huisvesting. Aanvankelijk zijn het vooral particulieren die via plaatselijke comités, hulp bieden. Om iedereen onderdak en voedsel te geven, maakt de Nederlandse regering een plan om de vluchtelingen te spreiden over het land.
Her en der in het land worden opvangkampen met tenten en barakken ingericht.

Halverwege 1915 stopte de vluchtelingenstroom naar Nederland. Dat jaar liet het Duitse leger een circa 200 kilometer lang stroomhek aanleggen langs de grens van België met Nederland. Die zogenaamde Dodendraad legde het grensverkeer grotendeels stil. Toen de Eerste Wereldoorlog was afgelopen gingen de meeste vluchtelingen weer naar huis.

De Belgische vluchtelingen werden warm onthaald. Na verloop van tijd ontstond er enig gemor. De Belgen zouden beter behandeld worden dan autochtone Zeeuwen en mochten eigen scholen en ontmoetingsplaatsen stichten. Maar overwegend laat ons land zich van zijn beste kant zien.

Waarom schrijf ik dit? Nederland heeft als ‘veilig’ land een lange historie met opvang van ontheemden. Hoewel dat aantal van een miljoen, nooit meer is geëvenaard, zouden er in de jaren die volgden altijd mensen zijn die noodgedwongen op zoek moesten naar veiligere oorden. En er waren ook altijd mensen die zich met hart en ziel voor hen willen inzetten.

Beste lezers,

De oorlog in Oekraïne gaat de 11e dag in. Met verbijstering zien we de afschuwelijke beelden. We zien ook dat bewoners van Oekraïne het land massaal ontvluchten. We verwachten dat een deel ook naar ons land komt. We bereiden ons in de regio momenteel voor op de opvang.

Veel inwoners voelen zich zeer betrokken bij wat er in Oekraïne gebeurt en maken dat kenbaar. Het is hartverwarmend om te zien hoeveel initiatieven is ons dorp momenteel zijn gestart. Voor zover dat nog niet het geval is, is het advies zo veel mogelijk aan te sluiten bij organisaties die goede kennis hebben van de lokale situatie en behoeften.

Ook wijzen wij u op de actie van de samenwerkende hulporganisaties via Giro555 waar u geld kunt overmaken voor voeding, onderdak, medische zorg en schoon drinkwater.

In Waddinxveen is de eerste lokatie voor opvang geopend. Ook in Oegstgeest zijn we aan de slag om plekken te realiseren. We gaan voor de korte termijn ook een oproep doen voor tijdelijke opvang bij mensen thuis. Nadere berichtgeving hierover volgt. In ons dorp wonen mensen met wortels in de Oekraïne. Ook met hen gaan we contact zoeken om hen te betrekken bij de hulp.

De komende tijd zal er ook een van onzekerheid zijn. Er zullen nog vele ingewikkelde vragen beantwoord moeten worden en moeilijke situaties gaan zich aandienen. Tot slot, de roep van de Oekraïners en veel Russen om vrede, vrijheid en recht, is ook de onze. Wij staan naast hen in hun strijd voor deze gedeelde waarden.

Emile Jaensch

Beste inwoners van Oegstgeest

2021 heeft veel van ons allen gevraagd. Want wat hadden we graag afscheid genomen van corona en alles wat het met zich meebrengt. Wat wilden we terug, of juist vooruit, naar het normale leven.

Ik zag mooie voorbeelden van solidariteit en veerkracht in ons dorp. Er ontstonden steeds weer nieuwe initiatieven om elkaar te helpen, met een groot of klein gebaar. Deze week ontvingen de statushouders ruim 300 hartverwarmende kerstkaarten van inwoners uit ons dorp.

Via deze weg wil ik alle inwoners, ondernemers, onderwijzers, hulpverleners en verenigingsbestuurders bedanken die keihard gewerkt hebben om onze dorp draaiende te houden. Daarvoor verdient u ons respect.

Ik hoop dat u deze kerstdagen geniet van de mooie momenten, van genegenheid in kleine kring. De kerst is in de kern een tijd waarin velen de geboorte van een heilig kind gedenken. Het kan ook een periode zijn die ons uitnodigt om stil te staan bij de vraag wat echt belangrijk voor ons is.

Gisteren was de kortste dag van het jaar. Vandaag neemt het licht weer toe. Het schijnsel geeft ons hoop op betere tijden. We willen graag meer duidelijkheid. Waarop kan ik plannen baseren? Wanneer mag weer wat? Ik hoop dat 2022 ons meer perspectief geeft.

Ik wens u veel liefde, warmte en licht. Met aandacht voor elkaar, en met iemand die wat meer alleen is.

Emile Jaensch

We hebben gelukkig naast een brok aan ervaring, ook veel jonge mensen in dienst. Soms hebben ze eerst stage gelopen bij de gemeente. Zoals Nina die een opleiding deed op het gebied van veiligheid. En toen er een vacature kwam heeft ze met succes gesolliciteerd.

Inmiddels heeft ze al een schat aan ervaring opgedaan. Zo heeft ze onlangs nog de sluiting van een woning, na de vondst van een wietplantage, voorbereid. Spreken met juristen, de advocaat van de huurder en verhuurder en komen tot een besluit dat ik dan vervolgens mag tekenen.

Nina mag inmiddels schitteren in een wervingscampagne voor de gemeenten in de Leidse regio op billboards die in de hele regio hangen. We zoeken medewerkers. Word jij de nieuwe collega van Nina?
https://www.werkenindeleidseregio.nl

•