Vanmorgen toen ik de kinderen naar school had gebracht, fietste ik naar kantoor met een moeder die in het AMC werkt. Ze is arts, oncoloog om precies te zijn, verantwoordelijk voor de behandeling van kankerpatienten. Ik had haar al een tijdje niet meer gesproken. En op de hoe gaat het vraag, merkte ik aan haar dat de dagelijkse beslommeringen de overhand hebben.
We kwamen aan de praat over haar werk. Ze had recent afscheid genomen van een 75-jarige patient na een intensieve behandelperiode. Hij had besloten tot beeindiging van het leven. De man wenste haar veel geluk en memoreerde aan het gegeven dat dit de laatste keer was dat ze elkaar zagen. Dat laat een mens niet koud. Even was het stil. Daarna constateerden we hoe mooi het is dat een dergelijk afscheid kan. Niet de laatste adem en het lijden afwachten, maar in volle bewustzijn je naasten en bekenden gedag zeggen aan het einde van je leven.
Daarna sloeg ik rechtsaf het Anton de Komplein op en peddelde zij rechtdoor. We zwaaiden en voegden daar volmondig aan toe: tot ziens!