Dit jaar is het 70 jaar geleden dat een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog in Zuid-Oost Azië. Gisteren middag was ik te gast bij de bevrijdingsbijeenkomst en vrijheidsviering in het Bijlmer Parktheater. Een film werd vertoond. Daarin kwam het schrijnende verhaal van de Ambonezen aan de orde.
De KNIL’ers kwamen bij het zelfstandig worden van Indonesië op dienstverlof terug naar Nederland. Hier aangekomen werden ze ontslagen. Gerepatrieerden worden in pensions en kampen zoals in Westerbork, gehuisvest in afwachting van moderne woningen. Dat kon jaren duren. De opvang was op het conto van de gerepatrieerden. De gemiddelde kosten per huishouden bedroegen 15.000 gulden en moest tot op de laatste cent worden terugbetaald.
Voor oud-stadsdeel bestuurder Dita Vermeulen stonden die ervaringen nog helder voor de geest. Ze kwam terug als 8-jarige als dochter van een KNIL-militair en Molukse vrouw. Ze verhaalde over het onrecht van de teruggekeerden, zoals de opgebouwde schuld en de zoek geraakte pensioenpolissen. Het deed me pijn om dat te horen. Vermeulen refereerde aan een publicatie.
In het boek ‘Opgevangen in Andijvielucht’ van Griselda Molemans (2014) wordt de claim verwoord van de opvang van de ontheemden uit Indonesië. Hier een link naar de publicatie: http://andijvielucht.nl