Met een dubbel gevoel verlaat ik Ter Apel. Het aanmeldcentrum voor asielzoekers ziet er op het oog netjes uit. Lange groene lanen met tientallen bakstenen gebouwen worden dagelijks bevolkt door nieuwe vluchtelingen. Ze verblijven er gemiddeld een week. 
Hier worden ze geregistreerd en krijgen ze een medische keuring. Er is een winkeltje op het terrein. Met een groep bestuurders gaan we er naar binnen. Het blijkt net te zijn geopend. Het voorziet in een behoefte want het dichtstbijzijnde dorp Ter Apel ligt op een uur lopen.
Wat loopt er goed? Sigaretten en haarverf lopen het best, aldus de dame die het winkeltje runt. Kennelijk is dat een eerste levensbehoefte als je op de vlucht bent en aangekomen in het land waar je een toekomst wil gaan opbouwen. Het is zonnig buiten. We zien sportende kinderen, veel mensen op bankjes. 
Wie melden zich hier? De laatste tijd veel kinderen, jonge jongens die zeggen nog geen 18 jaar te zijn. En alleengaande mannen. België heeft net afgekondigd geen mannen zonder gezin, meer toe te willen laten. Dat zien we direct terug in Ter Apel. Ze hebben allemaal een telefoon en zijn goed op de hoogte van de laatste ontwikkelingen.
Asielmigratie is overigens maar een beperkt deel van de totale migratie naar ons land. Zo komen er minstens zo veel studenten jaarlijks vanuit het buitenland naar onze hogescholen en universiteiten. We zien nog veel meer mensen voor arbeid naar Nederland komen. Vooral uit Midden en Oost-Europa maar ook kenniswerkers uit India. Daarnaast komen veel mensen naar ons land voor de liefde; ze zijn getrouwd met een Nederlander. Ik zie dat ook maandelijks terug bij de naturalisatieceremonie in Oegstgeest.
Geen spoor van tenten in Ter Apel. Of mensen die buiten de poort wachten op een plekje. Met dank aan het gegeven dat er meer plek is gekomen voor de vluchtelingen die zich willen aanmelden, zoals in Assen.
We vervolgen onze trip naar de hoofdstad van Drenthe. Naast het circuit worden al enkele maanden maximaal 500 asielzoekers opgevangen. Hier geen lanen en bakstenen gebouwen. In een enorme hal zijn sportvelden ingericht, een zithoek waar TV wordt gekeken en achterin bevinden zich de slaapcabines. Een groep uitgelaten jongens speelt volleybal. In een hoekje laten mannen hun haar knippen. Kinderen en moeders knutselen aan lange tafels. 
Ik ben hier op bezoek als afgevaardigde van een gemeente. Wij moeten de opvang faciliteren. We gaan formeel niet over de instroom. Maar als we grip willen krijgen op asielmigratie dan dient dit te gebeuren in internationaal en Europees verband. Verschillen in maatregelen tussen landen hebben namelijk direct invloed op de instroom. Dat wordt hier in Groningen en Drenthe wel heel duidelijk.