Het eiland kreeg pas stroom in 1952. Die werd weggespoeld bij de ramp van 1953. En stromend water kwam er in 1962. Daarvoor zorgden de regenputten voor vers water. Om er in een auto te rijden had je geen rijbewijs nodig. Voor de boodschappen moest je met de boot over. 
Het is 7 kilometer lang en nog geen 1,5 kilometer breed. Tiengemeten is het laatste echte eiland van Zuid-West Nederland. Vanaf 2007 zijn de bijna 1000 hectare teruggeven aan de natuur. Voor de meeste inwoners was het daarmee einde verhaal.
De boeren en het personeel gingen elders hun kost verdienen. Er kwam een uitsterfbeleid voor de bewoners van de weekendhuizen. Alleen de rattenvanger bleef. Gehoopt werd op de komst van lepelaars en de terugkeer van de zwarte ooievaar.
Onder de rook van Rotterdam ligt Tiengemeten. Het is in beheer bij Natuurmonumenten. De pont vaart nog steeds. Sinds 2012 is er een herberg. Overnachten kan ook op de camping. Het eiland kent twee musea gewijd aan de voormalige landbouw en Rien Poortvliet. En heeft nog geen 10 vaste bewoners meer.
Als liefhebber van eilanden kreeg ik dit jaar als kado voor mijn verjaardag een weekend op het kleinste bewoonde eiland van ons land. Het is een hele poos geleden toen ik werd aangetrokken door Tiengemeten. Rond 1990 las ik als student een artikel in Vrij Nederland. Daarin schitterde de rattenvanger Hugo Schortinghuis.
Iedere keer als ik de Haringvlietbrug over rijdt richting mijn ouders in Zeeland, en rechts het eiland zie liggen, denk ik aan de kleine man die er zijn beroep van had gemaakt om muskusratten te vangen.
Het Haringvliet was de toegangspoort vanaf de Noordzee naar Rotterdam. Tot de tweede wereldoorlog lagen schepen voor het eiland voor anker om te kijken of er besmettelijke ziektes aan boord waren. Het werd gebruikt om mensen die ziek waren in quarantaine te houden.
Zo’n 100 jaar geleden woonden er nog 180 mensen en had het een lagere school. Slibdepot, luchthaven en een kerncentrale. Dat zijn plannen die de afgelopen eeuw passeerden voordat gekozen werd om de natuur zijn gang te laten gaan.
De laatste boer verdween in 2006. Veel boerderijen en stallen werden afgebroken. Dijken zijn doorgebroken, om het water ruimte te geven. Hugo de rattenvanger blies zijn laatste adem uit in 2019. Je hoeft geen uren in de auto te zitten om iets heel bijzonders te ervaren. Binnenkort pak ik het pontje vanaf de Hoeksche Waard en ga ik met Vera op zoek naar de zwarte ooievaar.