Het kabinet heeft gisteren extra maatregelen bekend gemaakt om verdere verspreiding van het coronavirus (Covid-19) te voorkomen. Ik ben ervan doordrongen dat deze maatregelen, waarvan ik me realiseer dat ze grote consequenties hebben voor mensen, noodzakelijk en belangrijk zijn voor onze samenleving.

Ik doe een beroep op alle inwoners om de nieuwe adviezen te volgen en extra aandacht te hebben voor de kwetsbaren onder ons. Zo helpen we niet alleen ons zelf, maar helpen we elkaar. Ik wil mijn waardering uitspreken voor onze zorgmedewerkers waar bijzondere inzet van wordt gevraagd. Zij doen er alles aan om degenen die bijzonder kwetsbaar zijn voor dit virus te beschermen en zorg te bieden.

Over de exacte reikwijdte van de bepaling omtrent het niet doorgaan van bijeenkomsten met meer dan 100 aanwezigen, verwachten wij vandaag nadere duiding van de kant van de Rijksoverheid. Wat je moet doen lees je onder in het kort.

Kijk hier voor verdere informatie, waaronder de dienstverlening van onze gemeente komende weken.

‘It sil heve’, waren de gevleugelde woorden van de voorzitter in 1985 en 1986. In Zeeland, waar ik opgroeide, lag zelfs ijs op de brakke vaart naast ons huis. De beelden van een winnende Evert van Benthem staan me nog goed voor de geest. Ik was nog geen 18, maar als ik ouder was nam ik me voor, dan wilde ik dit feest van dichtbij meemaken.

eerder gepubliceerd op 4 januari 2012

[Lees meer…] overHet zal gebeuren

Je kunt er de klok op gelijk zetten. In de eerste week van maart worden de lammetjes geboren in ons dorp. Naast het gemeentehuis heeft boer Henk Heemskerk een stal.

Tochtige wegen, heerlijk eten en eindeloze luchten met schorren en slikken; het oostelijk deel van Zeeuws-Vlaanderen was dit weekend onze bestemming. Los van de schoonheid is dit deel van Zeeland een bezoek waard om de jeugd van Vera te celebreren. Haar familie komt hier deels vandaan. Bijna iedereen trok weg. Maar in Hulst troffen we een dierbare neef en zijn vrouw.

[Lees meer…] overBestemming Oostelijk Zeeuws Vlaandelijk

Marken, was onze wandelbestemming afgelopen weekend. Alhoewel het sinds 1957 verbonden is met een dam, krijg je door een tippel rondom wel het eilandgevoel. Zeker in de winter, als de toeristen nog niet in groten getale neerstrijken.

[Lees meer…] overMooi Marken

Ik wens ieder een veilig jaar met dierbare momenten met familie en vrienden.

Ik heb al aardig wat Klazen in mijn leven mogen ontmoeten, maar deze maakte wel de meeste indruk. Een aantal jaar geleden was ik, in mijn rol als stadsdeelbestuurder, op werkbezoek bij Héman. Dit Amsterdamse bedrijf verhuurt materialen voor feesten en partijen. Ze hebben veel mensen in dienst met een afstand tot de arbeidsmarkt.

.

Jaarlijks, zo werd me verteld, verkleedt het personeel van Héman zich om klanten te verwelkomen in bisschoppelijke sfeer. De heilige dakruiter nam zijn rol serieus. Hij begroette me waardig en had een groot rood boek. Daarin las hij dat ik een ‘brave man’ was. Een echte Sinterklaas spreek je niet tegen

Als kind gingen onze vakanties regelmatig oostwaarts. Voor de Tweede Wereldoorlog was mijn grootvader naar Nederland gekomen. We gingen op visite bij mensen die we Onkel en Tante noemden. Ook al waren ze voor mij verre verwanten. Op afstand dan. En die afstand kwam niet slechts door de doorgaans 12 uur rijden. 

Vanaf de grens ging het van controle naar controle. Vanaf torens werden we aanschouwd. Alle tijdschriften moesten uit zicht. Soms werd de auto doorzocht. Paspoorten werden langdurig ingekeken. Mannen en vrouwen die ons met strakke blikken aankeken, en zeggen wilden ‘wat doen jullie hier, ga terug’. Metershoog prikkeldraad, borden die wezen op gevaar, hoge torens waarop uniformen met wapens: “Herzlich willkommen in der Deutsche Demokratische Republiek”.

Verplicht werden Duitse marken ingewisseld voor Ostmarken. In speciale winkels mochten wij westerlingen daar onzindingen van kopen. Het werd stil in de auto. Over rechte snelwegen ging het naar de hoofdstad. Onderweg werd gestopt in een wegrestaurant. Wij zagen er anders uit. Eenmaal in de WC sprak personeel ons aan, of we nog Ostmarken over hadden. Meenemen het land uit had weinig zin. Buiten de DDR was het niks waard.

Natuurlijk het land zag er keurig aangeharkt uit. De wegen lager er netjes bij. En in de lente bloeiden ook hier de bloemen. Maar als 10-jarige snapte ik dat dit niet het leven was dat veel mensen plezier gaf. 

Dertig jaar geleden zag ik op een studentenkamer aan de Prinsengracht de Schutzwall geslecht worden. Koude rillingen op de rug en tranen biggelden over mijn wangen. “Endlich frei”, juichten de Ossies toen ze massaal de grenzen over gingen en een wereld binnen wandelden die hen jaren lang was ontzegd, de vrijheid tegemoet. En zo voelde dat voor mij ook.

Er zijn momenten in mijn leven die bepalend zijn voor mijn actieve politieke opstelling. De beelden van mijn bezoeken aan het land omgeven door prikkeldraad van mijn kinderjaren tot de Mauerfall zijn diep in mijn geheugen gegrift. Een land waarin het individu wordt opgeofferd aan een staat die voorschrijft hoe mensen moeten leven, daarvan gruwel ik in al mijn vezels.