Berichten uit Oegstgeest
‘It sil heve’, waren de gevleugelde woorden van de voorzitter in 1985 en 1986. In Zeeland, waar ik opgroeide, lag zelfs ijs op de brakke vaart naast ons huis. De beelden van een winnende Evert van Benthem staan me nog goed voor de geest. Ik was nog geen 18, maar als ik ouder was nam ik me voor, dan wilde ik dit feest van dichtbij meemaken.
eerder gepubliceerd op 4 januari 2012
[Lees meer…] overHet zal gebeurenJe kunt er de klok op gelijk zetten. In de eerste week van maart worden de lammetjes geboren in ons dorp. Naast het gemeentehuis heeft boer Henk Heemskerk een stal.
Tochtige wegen, heerlijk eten en eindeloze luchten met schorren en slikken; het oostelijk deel van Zeeuws-Vlaanderen was dit weekend onze bestemming. Los van de schoonheid is dit deel van Zeeland een bezoek waard om de jeugd van Vera te celebreren. Haar familie komt hier deels vandaan. Bijna iedereen trok weg. Maar in Hulst troffen we een dierbare neef en zijn vrouw.
Marken, was onze wandelbestemming afgelopen weekend. Alhoewel het sinds 1957 verbonden is met een dam, krijg je door een tippel rondom wel het eilandgevoel. Zeker in de winter, als de toeristen nog niet in groten getale neerstrijken.
Ik wens ieder een veilig jaar met dierbare momenten met familie en vrienden.
Ik heb al aardig wat Klazen in mijn leven mogen ontmoeten, maar deze maakte wel de meeste indruk. Een aantal jaar geleden was ik, in mijn rol als stadsdeelbestuurder, op werkbezoek bij Héman. Dit Amsterdamse bedrijf verhuurt materialen voor feesten en partijen. Ze hebben veel mensen in dienst met een afstand tot de arbeidsmarkt.
.
Jaarlijks, zo werd me verteld, verkleedt het personeel van Héman zich om klanten te verwelkomen in bisschoppelijke sfeer. De heilige dakruiter nam zijn rol serieus. Hij begroette me waardig en had een groot rood boek. Daarin las hij dat ik een ‘brave man’ was. Een echte Sinterklaas spreek je niet tegen
Als kind gingen onze vakanties regelmatig oostwaarts. Voor de Tweede Wereldoorlog was mijn grootvader naar Nederland gekomen. We gingen op visite bij mensen die we Onkel en Tante noemden. Ook al waren ze voor mij verre verwanten. Op afstand dan. En die afstand kwam niet slechts door de doorgaans 12 uur rijden.
Vanaf de grens ging het van controle naar controle. Vanaf torens werden we aanschouwd. Alle tijdschriften moesten uit zicht. Soms werd de auto doorzocht. Paspoorten werden langdurig ingekeken. Mannen en vrouwen die ons met strakke blikken aankeken, en zeggen wilden ‘wat doen jullie hier, ga terug’. Metershoog prikkeldraad, borden die wezen op gevaar, hoge torens waarop uniformen met wapens: “Herzlich willkommen in der Deutsche Demokratische Republiek”.
Verplicht werden Duitse marken ingewisseld voor Ostmarken. In speciale winkels mochten wij westerlingen daar onzindingen van kopen. Het werd stil in de auto. Over rechte snelwegen ging het naar de hoofdstad. Onderweg werd gestopt in een wegrestaurant. Wij zagen er anders uit. Eenmaal in de WC sprak personeel ons aan, of we nog Ostmarken over hadden. Meenemen het land uit had weinig zin. Buiten de DDR was het niks waard.
Natuurlijk het land zag er keurig aangeharkt uit. De wegen lager er netjes bij. En in de lente bloeiden ook hier de bloemen. Maar als 10-jarige snapte ik dat dit niet het leven was dat veel mensen plezier gaf.
Dertig jaar geleden zag ik op een studentenkamer aan de Prinsengracht de Schutzwall geslecht worden. Koude rillingen op de rug en tranen biggelden over mijn wangen. “Endlich frei”, juichten de Ossies toen ze massaal de grenzen over gingen en een wereld binnen wandelden die hen jaren lang was ontzegd, de vrijheid tegemoet. En zo voelde dat voor mij ook.
Er zijn momenten in mijn leven die bepalend zijn voor mijn actieve politieke opstelling. De beelden van mijn bezoeken aan het land omgeven door prikkeldraad van mijn kinderjaren tot de Mauerfall zijn diep in mijn geheugen gegrift. Een land waarin het individu wordt opgeofferd aan een staat die voorschrijft hoe mensen moeten leven, daarvan gruwel ik in al mijn vezels.
Wat wil jij worden als je later groot bent? Honderden kinderen waren gisteren in ons dorp op pad om zich te oriënteren op hun toekomst (roefelen). Het antwoord op de vraag kwam ook bij mij aan tafel ter sprake.
En voor de goede orde, van mij hoeven ze niet allemaal burgemeester te worden. Maar het is goed dat ze zien waar een gemeente voor staat. We kunnen voor de komende tijd nog wel wat ambtenaren gebruiken. En die be
hoefte is er over pakweg tien jaar ook voor de lokale overheid.
Het is fantastisch dat zo veel organisaties en ondernemers in Oegstgeest de deuren hebben geopend voor dit initiatief van de Stichting Roefelen ism uitzendbureau Olympia. Het was de eerste keer. Maar het smaakt naar meer.